Πολιτικὴ φιλοσοφία : φύση και σύμβαση (110369)

1. Η αντίθεση φύσει/νόμω και η παραδοσιακή της νοηματοδότηση δια της αντίθεσης οίκος/πόλις

2. Πλάτων: η πόλις μιμείται τον οίκο γιατί η φύση είναι νομιμοποιητική αρχή της σύμβασης

3. Αριστοτέλης: η πόλις δεν μιμείται τον οίκο παρόλο που η φύση παραμένει νομιμοποιητική αρχή

4-5. Ουτοπική παράδοση: More, Bacon, Campanella, Morelly (αναφορά σε Fourier, Owen). Η κριτική του παρόντος στρέφεται προς τον οίκο με σκοπό να προτάξει το φυσικό ενάντια στη σύμβαση

6. Πολιτική της μεταρρύθμισης: Luther, Calvin. Ανατίμηση άμεσης φύσης, υποτίμηση υπερβατικής

7-8. Πραγματιστική παράδοση: Machiavelli, La Boétie, Spinoza (αναφορά σε Marx). Η ένταξη της πολιτείας στη φυσική σύγκρουση συμφερόντων αφαιρεί κάθε υπερβατικότητα από το φυσικό και καταργεί την επίκληση του οίκου

9-11. Συμβολαιοκρατική παράδοση: Bodin, Hobbes, Locke, Rousseau (αναφορά σε Rawls). Η αυτοτέλεια που αποδίδεται στο συμβατικό αποκόπτει την πολιτεία τόσο από το φυσικό ως νομιμοποιητική αρχή όσο και από το φυσικό ως φυσική σύγκρουση συμφερόντων

12. Hegel (αναφορά σε Arendt και Καστοριάδη): Νέα τοπολογία οικογένεια/κοινωνία/κράτος. Η φυσική σύγκρουση συμφερόντων εντάσσεται στην πολιτεία αλλά ως σφαίρα χωριστή από την πολιτική, οπότε η τελευταία αποδεσμεύεται και συμβατικά και πραγματικά από την οικογένεια

13. Συμπέρασμα: Επιπτώσεις της αποκαθήλωσης της φύσεως ως νομιμοποιητικού προτύπου. Η άρνηση μετατροπής των φυσικών διαφορών σε πολιτικές ανισότητες.

Οι συνεδρίες 2-12 περιλαμβάνουν ένα φροντιστήριο ανάγνωσης χαρακτηριστικών αποσπασμάτων των εκάστοτε υπό μελέτη στοχαστών.