Πολιτικὴ φιλοσοφία : φύση και σύμβαση (110369)

1. Η αντίθεση φύσει/νόμω και η παραδοσιακή της νοηματοδότηση δια της αντίθεσης οίκος/πόλις

2. Πλάτων: η πόλις μιμείται τον οίκο γιατί η φύση είναι νομιμοποιητική αρχή της σύμβασης

3. Αριστοτέλης: η πόλις δεν μιμείται τον οίκο παρόλο που η φύση παραμένει νομιμοποιητική αρχή

4-5. Ουτοπική παράδοση: More, Bacon, Campanella, Morelly (αναφορά σε Fourier, Owen). Η κριτική του παρόντος στρέφεται προς τον οίκο με σκοπό να προτάξει το φυσικό ενάντια στη σύμβαση

6. Πολιτική της μεταρρύθμισης: Luther, Calvin. Ανατίμηση άμεσης φύσης, υποτίμηση υπερβατικής

7-8. Συμβολαιοκρατική παράδοση: Bodin, Hobbes, Locke, Rousseau (αναφορά σε Rawls). Η αυτοτέλεια που αποδίδεται στο συμβατικό αποκόπτει την πολιτεία τόσο από το φυσικό ως νομιμοποιητική αρχή όσο και από το φυσικό ως φυσική σύγκρουση συμφερόντων

9-11. Πραγματιστική παράδοση: Machiavelli, La Boétie, Spinoza (αναφορά σε Marx). Η ένταξη της πολιτείας στη φυσική σύγκρουση συμφερόντων αφαιρεί κάθε υπερβατικότητα από το φυσικό και καταργεί την επίκληση του οίκου

12. Hegel (αναφορά σε Arendt και Καστοριάδη): Νέα τοπολογία οικογένεια/κοινωνία/κράτος. Η φυσική σύγκρουση συμφερόντων εντάσσεται στην πολιτεία αλλά ως σφαίρα χωριστή από την πολιτική, οπότε η τελευταία αποδεσμεύεται και συμβατικά και πραγματικά από την οικογένεια

13. Συμπέρασμα: Επιπτώσεις της αποκαθήλωσης της φύσεως ως νομιμοποιητικού προτύπου. Η άρνηση μετατροπής των φυσικών διαφορών σε πολιτικές ανισότητες.

Οι συνεδρίες 2-12 περιλαμβάνουν ένα φροντιστήριο ανάγνωσης χαρακτηριστικών αποσπασμάτων των εκάστοτε υπό μελέτη στοχαστών.